zoals ik het hoorde van Marco, de sneeuwuil
Marco beweert dat hij alle werelden heeft gezien.
Hij komt soms bij mij langs. En als ik dan stil ben,
vertelt hij me dingen die hij nooit is vergeten.
Zoals dit verhaal.
Over een wereld waar mensen zichzelf heilig vonden.
Ze spraken over liefde.
Over licht, over trilling.
Ze glimlachten vaak en droegen witte kleren.
Maar hun tafels…
die lagen vol vlees.
Elke feestdag was een slacht.
Elk ritueel een reden om te eten wat ooit ogen had.
Ze noemden het bewust, verbonden, dankbaar.
En ze vóelden zich goed.
Want hun buik was vol.
Wat ze niet wisten — zei Marco —
was dat vlees eten hen in slaap hield.
Niet met gesloten ogen,
maar met een gesloten hart.
Buikliefde, noemde hij het.
Warm. Vertrouwd. Maar dom.
Tot iemand, op een dag,
per ongeluk een boon at
van een bloem die zong.
De Bonenbloem.
En ineens verschoof alles.
Wat eerst liefde leek,
bleek gewenning.
Wat verbondenheid heette,
was gewoon routine.
Wat als extase voelde,
bleek een volle maag.
De bloem liet haar voelen
wat het hart allang wist,
maar was vergeten:
echte liefde verteert niet.
Ze vraagt niets.
Ze voedt.
Ze wilde het delen.
Vertellen wat ze had gezien.
Maar de anderen glimlachten
en gaven haar een lamskotelet.
Dus vertrok ze.
Niet boos. Niet verdrietig.
Maar wakker.
De bloem had haar drie peulen gegeven:
Eén had ze gegeten.
Eén had ze geplant.
En de derde…
die is misschien nog onderweg.
Misschien draag jij hem.
Misschien groeit hij
als je stil genoeg bent
om je buik niet meer te volgen,
maar je hart.