Soundtrack: Somebody to Someone – BANNERS
Ik werd wakker met een nummer in mijn hoofd.
Niet zacht, niet vaag, maar alsof iemand
aan het voeteneind van mijn bed stond
met een oude radio in zijn handen.
I just wanna be someone.
Mijn ogen waren nog half dicht,
maar die regel stond al overeind
zoals een hond die al klaarstaat
nog voordat jij zelf wakker bent.
Het was vreemd,
want dit nummer had ik al tijden niet gehoord.
En toch voelde het alsof het vannacht
over me heen was gaan liggen
zoals een deken die precies de juiste zwaarte heeft.
Ik bleef even liggen
en luisterde naar de binnenkant van mijn hoofd.
Die zong verder:
Well, doesn’t everyone?
En dat raakte me meer dan ik wilde toegeven.
Misschien omdat ik jaren heb gedaan
alsof ik niks hoefde.
Alsof ik genoeg had aan mezelf.
Alsof ik boven dat verlangen stond
om gezien te worden,
geraakt te worden,
iemand te zijn
voor iemand.
Maar iedereen wil dat.
Iedere ziel,
elke kruik met karma
en een beetje intelligentie,
wil ergens
van betekenis zijn.
Ik stond op.
Het voelde alsof het nummer me optilde
in plaats van dat ik uit bed stapte.
Terwijl ik mijn tanden poetste,
kwam de volgende regel binnen:
I never had nobody and no road home
I wanna be somebody to someone.
En heel even voelde ik een zachte steek.
Alsof een oude herinnering
onder mijn huid klopte.
Niet van eenzaamheid,
maar van dat gevoel uit mijn jeugd
dat ik ergens naar onderweg was
zonder te weten naar wie.
Ik liep naar beneden
en zette water op voor thee.
Toen gebeurde er iets raars.
Ik hoorde — niet letterlijk,
maar innerlijk —
alsof iemand zei:
“Plaats hoofdstuk 12 op LinkedIn.”
Ik moest lachen.
Mijn ziel als socialmediamanager.
Maar het voelde waar.
Misschien omdat hoofdstuk 12
niet alleen over rennen ging
maar over overgave.
En overgave is besmettelijk.
Mensen voelen dat.
Ze herkennen het,
ook als ze niet weten waarom.
Ik pakte mijn telefoon
en keek naar buiten.
De lucht was bleek
alsof de dag zelf ook net wakker was.
Het nummer ging verder in mijn hoofd:
If the sun’s upset and the sky goes cold…
I wanna be somebody to someone.
En toen gebeurde er iets
dat niet letterlijk gebeurde
maar wel waar was.
Ik zag — heel even —
mensen voor me
alsof ze schaduwen waren
van mogelijke toekomsten:
- leerlingen die lazen wat ik schreef
en zich een moment minder alleen voelden, - iemand die thuis op de bank zat
met een hoofd vol mist
en zich toch even gedragen wist, - een onbekende die niks zei
maar wel geraakt werd
door precies die ene zin die ik bijna had weggelaten.
En ik besefte:
Ik ben al iemand voor iemand.
Ik was dat altijd al.
Ik zag het alleen niet.
Ik hoef de wereld niet te veranderen.
Ik hoef geen grote plannen te redden.
Ik hoef alleen maar mijn licht
te laten vallen waar ik loop.
Dat is genoeg.
Meer dan genoeg.
Het nummer kwam bij het laatste refrein:
The kingdom come, the rise, the fall
I just wanna be somebody to you.
En ineens voelde ik een ruimte in mijn borstkas
die gisteren nog dicht zat.
Alsof het universum zei:
“Zie je wel?
Je hoeft het niet allemaal te begrijpen.
Je hoeft alleen maar te verschijnen.”
Ik dronk mijn thee
en wist dat dit hoofdstuk
wilde bestaan.
Een hoofdstuk over wakker worden
met een nummer dat klinkt
als een boodschap die je al kende
maar vergeten was te luisteren.
Een hoofdstuk over iemand willen zijn
zonder jezelf kwijt te raken.
Een hoofdstuk over zichtbaarheid
zonder ego.
Over betekenis
zonder ambitie.
Over liefde
zonder adres.
Een hoofdstuk dat fluistert:
We zijn allemaal iemand.
En soms
is dat precies genoeg.