Soundtrack: Teddy Swims & Illenium – All That Really Matters
Vandaag lukte het niet zo.
Niet met schrijven.
Niet met voelen.
Niet eens met praten.
Ik heb iets ingesproken, maar ook dat liep niet lekker.
Zinnen struikelden.
Gedachten sprongen alle kanten op.
Misschien heeft het zo moeten zijn.
Vandaag had ik weer een HIITrun.
Achtentwintig minuten.
Tien minuten hartslagzone 1.
Twee minuten sneller.
Dan weer rust.
En dat nog een keer.
Daarna weer tien minuten zone 1.
Het schema klopt.
De uitvoering ook.
Maar er gebeurde weinig.
Er kwamen veel liedjes voorbij,
maar ze deden me niets.
Alsof ze langs me heen gleden
zonder ergens te blijven hangen.
Ik heb meer dan vijftig nummers in die afspeellijst.
Meer dan drie uur muziek.
En bijna alles wat vandaag voorbij kwam,
heb ik al eens gehoord, al eens gebruikt, al eens begrepen.
Er zat niets nieuws in.
Geen kruimel.
Geen haakje.
Behalve één nummer aan het einde.
Dat heb ik zelfs even uitgezet.
Omdat ik voelde:
dit is het dan misschien.
In het vorige hoofdstuk had ik het over codependentie.
Over mezelf aanpassen aan de ander.
Maar als ik eerlijk ben,
voelt dat woord niet helemaal juist.
Natuurlijk houd je rekening met de ander.
Daar zet je dingen voor aan de kant.
Dat wil ik best.
Maar dan moet er ook iets terugkomen.
Anders ben je alleen maar aan het geven
en komt er niets terug.
Dat is geen liefde.
Dat is leegte.
En meestal komt er ook wel iets terug.
Aandacht.
Genegenheid.
Samen zijn.
Daar doe je het uiteindelijk voor.
Om een relatie gezond te houden.
Vroeger heb ik mezelf echt weggecijferd.
Dat weet ik.
Maar bij mijn laatste relatie kon ik mezelf blijven.
Ik bleef gamen.
Ik bleef schrijven.
Ik bleef aan mijn websites werken.
Het werd vanzelf wat minder — logisch —
maar ik was mezelf niet kwijt.
En toch ging het weer op een lullige manier uit.
Zoals de meeste relaties van mij
de laatste jaren.
Story of my life.
Ja, dat liedje.
En toen kwam het nummer dat bleef hangen.
Niet A Little Bit of Love van Tom Grennan —
die kennen we al.
Maar All That Really Matters
van Teddy Swims en Illenium.
“Learning how to live when there’s no one around
It’s like learning how to feel when the drugs run out
You can see my scars ‘cause I’m wearing them proud
Even with my broken parts I feel better now.”
En dan:
“Find someone you can hold on to
Find someone who will be there for you
’Cause that’s all that really matters in the end.”
Ja.
Liefde.
Uiteindelijk draait het daar om.
Liefde geven.
Liefde ontvangen.
Maar zelfs terwijl ik dit denk,
weet ik:
morgen kan ik er weer anders over denken.
Zo werkt mijn hoofd.
Het gaat alle kanten op.
En misschien is dat ook oké.
Niet elk hoofdstuk hoeft helder te zijn.
Sommige hoofdstukken zijn gewoon
een plek waar je even zit.
En wacht.