Soundtrack: The Chainsmokers – All We Know
Op tweede kerstdag staat er weer een run/walk van 35 minuten op mijn planning.
De zon schijnt.
Het is koud, maar helder.
Ik trek mijn thermo-onderbroek aan met daarover mijn korte broek.
Een lang shirt.
Een dunne trainingsjas.
En daarover mijn fluoriserende windjack.
Handschoenen erbij.
Niet omdat het stoer is,
maar omdat ik tijdens de wandelstukken
niet wil afkoelen.
Het lopen gaat moeizaam.
Ik voel het meteen.
Waarschijnlijk komt het door de alcohol.
Jarenlang dronk ik niets.
Toen kreeg ik een relatie met een vrouw
die in het weekend graag een glaasje wijn dronk.
Ik deed vanzelf mee.
Nu die relatie voorbij is,
zit ik weer op een oud spoor.
De afgelopen dagen zijn er flink wat flessen port
en Glühwein doorheen gegaan.
Als ik die kwartmarathon wil halen,
zal ik hiermee moeten stoppen.
Dat weet ik.
De laatste dagen dacht ik ook weer even
aan XTC kopen.
Maar gelukkig heb ik die contacten
jaren geleden al weggegooid.
Ik zou nu echt niet meer weten
hoe ik eraan moest komen.
Die ex at ook vlees.
Maar dat heb ik nooit van haar overgenomen.
Dat kan ik niet.
Dat zit te diep in mijn systeem.
Alcohol blijkbaar niet.
Misschien heb ik het drinken in mijn hoofd
mooier gemaakt dan het is.
Geromantiseerd.
Want daarna voel ik me altijd klote.
Rennen voelt anders.
Eerlijker.
Gezonder.
Tijdens het rennen denk ik aan het verhaal
dat ik voor NMLK schreef
en op kerstavond voorlas.
Het was een mooie avond.
De mensen genoten echt.
Ik kreeg veel complimenten.
Blijkbaar kan ik toch iets.
Of voelden mensen
dat het meer was dan een kerstverhaal?
Dat het eigenlijk
over mijn eigen leven ging?
Onwillekeurig dwalen mijn gedachten
ook naar ons gesprek van gisterenavond.
Over Dalí.
Over La persistencia de la memoria.
Over het gedicht dat ik daar ooit bij schreef.
En over Narcissus.
Hoe dat schilderij mijn leven binnenkwam
via het jongerencentrum
waar ik vrijwilliger was.
En hoe ik met mijn allereerste liefde
naar het Dalí-museum in Figueres ging.
Die eerste liefde
heeft me veel geleerd.
Tijdens het rennen zie ik weer
Forrest Gump voor me.
Hij rent door de schaduwen van het zonlicht.
Vrolijk.
Zonder vragen.
Het laatste stukje mag ik wandelen.
Vijf minuten.
Ik loop alvast richting huis.
Ik voel me lekker.
De zon verwarmt mijn rug een beetje.
Ik voel me prettig.
Rustig.
Gelukkig.
Ik hoef niets meer
behalve dit gevoel.
Ik luister naar de muziek
en denk aan hoe diep sommige keuzes
in mijn systeem verankerd zijn.
Ik zal nooit meer roken.
Ik zal nooit meer dieren eten.
Hopelijk kan ik daar ooit
ook het drinken van alcohol
aan toevoegen.
In mijn oren klinkt All We Know:
“We’re fallin’ apart, still we hold together
We’ve passed the end, so we chase forever
’Cause this is all we know
This feeling’s all we know.”
Misschien is dat genoeg.
Niet alles begrijpen.
Niet alles oplossen.
Gewoon dit voelen.
En weten:
dit is wat ik nu weet.