Er was eens een man die vond dat de wereld wel wat kleur kon gebruiken.
Hij had al van alles geprobeerd: tulpen, verf, knikkers, zelfs vliegers. Maar het mooiste wat hij ooit had gezien… was een regenboog.
Iedere keer als er eentje aan de hemel verscheen, zag hij het gebeuren:
mensen stopten met lopen. Kinderen wezen. Iemand maakte een foto.
De lucht werd even stil — en iedereen leek iets te voelen.
Dus dacht hij:
“Als ik nou eens zelf zo’n regenboog kon maken.”
Hij bouwde een machine. Geen kleine. Nee, eentje met spiegels, druppels, zonnecellen, sensoren, trillingsmeters en een geheim algoritme dat hij alleen ’s nachts begreep.
Hij noemde hem trots: De Regenboogmachine™.
Hij dacht:
“Dit wordt groot. Hier word ik rijk van.”
Maar het liep anders.
Niemand wilde zijn machine kopen.
Ze zeiden:
“Dit is nep. Regenbogen horen uit de lucht te vallen, niet uit een apparaat.”
Hij protesteerde.
“Maar ik gebruik dezelfde natuurwetten! Licht. Water. Hoeken. Alles klopt!”
Maar het hielp niet.
Tot hij op een nacht een droom kreeg.
Iemand — of iets — fluisterde:
Geef hem weg. Laat iedereen bouwen. Open je machine. Vertrouw het licht.
Hij werd wakker.
Boos.
Verdrietig.
Twijfelend.
Maar diep vanbinnen voelde hij:
de droom had gelijk.
Dus zette hij zijn blauwdrukken online.
Maakte een video.
Legde alles uit.
En schreef erbij:
“Maak regenbogen. Gratis. Maak de wereld mooier.”
In het begin gebeurde er weinig.
Maar toen bouwde iemand in Japan een miniatuurversie voor op school.
Iemand in Afrika gebruikte zijn ontwerp om regenwater zichtbaar te maken.
Een meisje in Noorwegen maakte er eentje met muziek erbij.
De regenboogmachine ging de wereld over.
Iedereen maakte nieuwe versies.
Sommigen waren beter dan de zijne.
En weet je wat het mooiste was?
Voor het eerst sinds jaren
voelde hij zich rijk.
Niet van geld,
maar van kleur.
Van verbondenheid.
En van het besef
dat delen vermenigvuldigt.