Soundtrack: Lost Frequencies – Love Is the Only Thing
Vandaag liep ik een Easy Run van 35 minuten.
Vijfendertig minuten in hartslagzone 1.
Dag 32 van mijn 61-dagentraining.
Tijdens het lopen komt Robbie Williams voorbij.
“I am not my mistakes
And God knows, I’ve made a few.”
Ik glimlach.
Ja. Dat herken ik.
En meteen denk ik aan Angels.
Dat nummer waarin hij zingt:
“When I’m feeling weak
And my pain walks down a one-way street
I look above.”
Zo heb ik me ook lang gevoeld.
Ik geloofde in God.
Maar het was geen echt geloven.
Het was me aangeleerd.
Opgedrongen, bijna.
Ik geloofde in mezelf,
maar men had mij geleerd
dat ik eigenlijk in God hoorde te geloven.
Dat er iemand was
waar ik altijd op kon terugvallen.
Een soort onzichtbare vriend.
Ik heb wel eens gebeden
en gekregen waar ik om vroeg.
Maar ik heb ook vaak niets gekregen.
Er was een periode
waarin ik me fel tegen de Bijbel
en het geloof afzette.
Ik vond het heerlijk
om mijn nieuwe kennis
tegen mijn vader te gebruiken.
Hij zei dat hij de Bijbel had gelezen.
Ik geloofde hem nooit.
Ik ging discussies met hem aan
en won ze ook nog.
En als ik dan zei
dat het christelijk geloof ooit begon als een sekte,
werd hij echt boos.
Mijn vader was gelovig.
En dogmatisch.
Dat zorgde ervoor
dat mijn oudere zussen
al vroeg het huis uit gingen
en trouwden.
Maar mijn vader bedoelde het goed.
Hij deed ook maar
wat hij had geleerd.
Wat hij dacht dat juist was.
Hij geloofde in de kerk.
In God.
In de paus.
Misschien ook wel in engelen.
In 2008 is hij overleden.
Op de operatietafel.
Hij kwam niet meer
van de hart-longmachine af.
Zijn hart was te ver versleten.
Daarom ren ik.
Rennen om gezond te blijven.
Ook al haat ik het soms.
Ik wil niet eindigen
zoals mijn vader.
Terwijl ik naar de schaduwen kijk
die langs me heen glijden,
herken ik mezelf niet.
Maar ik zie Forrest Gump.
Dat aparte loopje.
Dat eindeloze doorgaan.
Waarom rende hij ook alweer?
Volgens mij was dat ook therapie.
Aan het einde van mijn training
komt Lost Frequencies voorbij.
“There is no greater power
No higher place to be.”
Mooie woorden.
Maar liefde redt je niet.
Dat moet je zelf doen.
Robbie en ik zijn het daar
stilzwijgend over eens.
Daarom houden we van ons leven.
En ergens, terwijl ik uitloop,
hoop ik dat mijn vader is
waar hij wilde zijn.
Bij God.
Bij de engelen.