een herinnering in klank
Soms loop je zomaar een winkel binnen.
Op zoek naar een kaartje. Of een nieuwe bundel Nag Champa-wierook van Sai Baba.
Maar soms… loop je iets binnen wat je later pas herkent als een portaal.
Ik kende Avalon al.
Een klein spiritueel winkeltje in Roermond, met een houten trap, een zachte geur van kruiden, en een naam die eigenlijk al genoeg zegt.
Ik was er eerder geweest, maar nooit écht. Nooit met het oor waarmee je luistert naar wat tussen de dingen leeft.
Ik had gelezen over zulke winkels.
In het boek Into the Magic Shop van James R. Doty.
Hij beschreef hoe een gewone winkel de plek werd waar hij leerde wat het hart weet en het hoofd vergeet.
Een plek waar magie begint als je durft te voelen.
Ik dacht dat die winkel in Californië lag.
Tot ik Avalon opnieuw binnenstapte.
Tussen de vele klankschalen — groot, klein, brons, helder — stond zij.
Ze stond niet vooraan. Ze maakte geen geluid.
En toch… ze viel me op.
Of nee: ik viel haar op.
Ze had tekeningen in haar huid die leken te ademen.
En toen ik haar voorzichtig liet zingen, gebeurde er iets in mij.
Alsof een vergeten klank iets openmaakte in m’n borst.
Ik wist haar naam nog niet.
Dat kwam pas later.
Thuis, in stilte.
Toen ik een kaars aanstak en de geur van Paolo Santo zich verspreidde.
Dat doe ik vaak — niet omdat het moet, maar omdat het voelt alsof het helpt afstemmen.
Misschien was het die geur. Misschien de stilte.
Misschien had ik gewoon eindelijk tijd.
Maar daar, in dat moment, fluisterde ze haar naam.
Shantara.
Sindsdien weet ik: sommige voorwerpen zijn herinneringen.
Of boodschappers. Of gidsen, als je tenminste echt luistert.
Ze begon zacht.
Vertelde over kinderen die haar ooit gebruikten om een Wereld van Glas te breken.
Een wereld die te perfect was geworden.
Te koud.
Te strak.
Hun liefde, hun adem, en haar trilling braken het open.
Pas later, toen ik haar lang liet zingen — heel lang, met volle aandacht —
liet ze me iets zien: zeven monniken.
Hun handen vormden haar uit wat leek op doorzichtig goud.
Of sterrenstof.
Of een metaal dat alleen bestaat op plekken waar de tijd ademhaalt.
Dat verhaal…
Daar moet je op wachten.
Zoals ik ook moest wachten op haar.
Maar één ding weet ik zeker:
Shantara vond mij.
En ik vond haar —
In Avalon.