(Of: waarom ik even geen zielsplan wil downloaden maar gewoon een goed verhaal hoor)
Er was eens een tijd dat verhalen nog genoeg waren.
Een tijd waarin een oude vrouw met gerimpelde handen je meenam naar een bergtop waar de sterren praten. Waarin een man met een scheve glimlach fluisterde over een vos die verdween in een gedachte.
Ze vroegen je niet naar je triggers.
Ze lieten je reizen.
Tegenwoordig lijkt het alsof je zonder trauma geen toegang meer hebt tot de spirituele club. Alsof elke zucht een symptoom is van een blokkade, elke droom een signaal van onderdrukte pijn, en elk verlangen een commercieel startpunt voor een coachingstraject.
Begrijp me niet verkeerd. Ik hou van heling.
Ik geef hypnotherapie. Ik geloof in trilling, herinnering, resonantie.
Maar ik mis de verhalen.
De echte. De oude. De zinloze. De magische.
De verhalen die niks hoeven op te lossen — en daarom soms het meest helend zijn.