Ik weet niet meer waar ik was toen ik het voor het eerst hoorde. Waarschijnlijk ergens tussen het fietsenstalling-gesprek en het laatste beetje pindakaas uit de pot lepelen. Of misschien in de luwte tussen twee werelden — die momenten waarop je ineens weet dat je iets altijd al wist.
“Toeval is logisch,” zei Johan Cruijff. En iedereen knikte. Want het klonk logisch. Vooral als Johan het zei.
Maar wat bedoelde hij eigenlijk?
Volgens mij bedoelde hij: als je alles goed ziet, snap je waarom het toeval geen toeval is. Want dan zie je de opbouw, het samenspel, de spelregels van het spel zélf. Dan zie je dat alles klopt — als je maar het hele veld overziet.
In het universum van Cruijff is alles een driehoek
En in de driehoek gebeurt het. Passend, vrijlopen, kijken.
In het universum van de ziel is alles ook een driehoek.
Maar dan tussen verleden, toekomst en het nu.
Of tussen intentie, aandacht en overgave.
Of tussen lichaam, geest en ziel.
Je mag zelf kiezen welke driehoek je speelt. Maar weet: je bent altijd onderdeel van iets dat groter is dan jij.
“Toeval” is het universum dat knipoogt
Hoe vaak dacht jij: “Wat een toeval!”
Dat je net die ene persoon tegenkomt. Dat je net dat boek openslaat. Dat iemand precies die zin zegt die jij moest horen.
Of dat je struikelt — en precies op dat moment een sleutel vindt.
Dat is geen toeval. Dat is resonantie.
Dat is jij — jouw trilling — die afstemt op wat je nodig hebt.
En het universum speelt mee.
Het fluistert.
Of het schreeuwt.
Of het laat je struikelen over je eigen gedachten — tot je eindelijk stilstaat.
“Toeval is logisch”
Want als je achteruit kijkt, zie je het patroon.
En als je vooruit voelt, weet je al wat er komt.
Alleen het midden is spannend. Het midden is stil. Daar waar logica en magie elkaar raken.
Dat is de plek waar ik wil zijn.
Tussen weten en niet-weten.
Tussen kiezen en gekozen worden.
Tussen actie en overgave.
Tussen Cruijff en Christus.
Want ja, soms denk ik dat ze elkaar wel eens tegengekomen zijn daarboven. In een wit trainingspak met gouden letters.
“Wat doe jij hier?”
“D’r is maar één waarheid, maar die is niet van jou.”
En dan lachen ze.
Toeval is logisch
…als je durft te luisteren naar het onlogische.
…als je stopt met alles zelf te willen doen.
…als je vertrouwt op datgene wat zich aandient — juist als je denkt dat het mislukt is.
Dus vandaag…
Laat het maar gebeuren.
Laat je maar raken.
Want toeval bestaat niet.
En áls het bestaat, dan is het logisch dat jij dit nu leest.